നമ്മുടെ രക്ഷകനായ ക്രിസ്തു, എല്ലാ വിശുദ്ധരുടെയും പാത്രിയര്‍ക്കീസിന്റെയും കൂടെ, ഉയിര്‍ത്തെഴുന്നേറ്റു മഹത്വമുള്ളവനായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു. എപ്പോഴും എളിമയുള്ള രാജ്ഞി തന്നെതന്നെ വിനീതയാക്കിയവള്‍ തന്റെ സ്വര്‍ഗീയപുത്രനെ താണുവണങ്ങി ആരാധിച്ചു. കര്‍ത്താവ് അവളെ തന്നിലേക്ക് ഉയര്‍ത്തിആകര്‍ഷിച്ചു. മനുഷ്യത്വവുമായുള്ള സമ്പര്‍ക്കത്തേക്കാളും മഗ്ദലന്‍ അന്വേഷിച്ച രക്ഷകന്റെ മുറിവുകളേക്കാളും അടുപ്പമുള്ള ഈ സമ്പര്‍ക്കത്തില്‍, കന്യകയായ അമ്മ അസാധാരണമായ അനുഗ്രഹത്തിന് പാത്രമായി. പാപത്തില്‍ നിന്ന് മുക്തയായ അവള്‍ക്ക് മാത്രമേ അതിനുള്ള അര്‍ഹതയുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ.
‘ഈ അനുഗ്രഹം എന്തെന്നാല്‍, പുത്രന്റെ മഹത്വമുള്ള ശരീരം അവന്റെ ഏറ്റവും ശുദ്ധമായ അമ്മയുടെ ശരീരവുമായി വളരെ അടുത്ത് ഐക്യപ്പെട്ടു, അവന്‍ അതിലേക്ക് തുളച്ചുകയറി, അല്ലെങ്കില്‍ അവള്‍ അവന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് കടന്നു, ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു സ്ഫടിക ഗോളം സൂര്യന്റെ പ്രകാശം സ്വയം ഉള്‍ക്കൊള്ളുകയും അതിന്റെ പ്രകാശത്തിന്റെ മഹത്വവും സൗന്ദര്യവും കൊണ്ട് പൂരിതമാകുകയും ചെയ്യുന്നതുപോലെ അതുപോലെ, ഏറ്റവും പരിശുദ്ധയായ അമ്മയുടെ ശരീരം ഈ സ്വര്‍ഗ്ഗീയ ആലിംഗനത്തിലൂടെ അവളുടെ ദിവ്യപുത്രന്റെ ശരീരത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു; അത്, അവളുടെ കര്‍ത്താവിന്റെ ഏറ്റവും പരിശുദ്ധമായ ആത്മാവിന്റെയും ശരീരത്തിന്റെയും മഹത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള അടയാളമായിരുന്നു.
ഈ അനുഗ്രഹങ്ങളുടെ ഫലമായി, അവാച്യമായ ദാനങ്ങളുടെ ഉയര്‍ന്ന തലങ്ങള്‍ ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്ന, കന്യകാമാതാവിന്റെ ആത്മാവ് ഏറ്റവും മറഞ്ഞിരിക്കുന്ന കൂദാശകളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിവിലേക്ക് ഉയര്‍ന്നു. അവയ്ക്കിടയില്‍ തന്നോടു് പറയുന്ന ഒരു ശബ്ദം അവള്‍ കേട്ടു: ‘എന്റെ പ്രിയേ, കൂടുതല്‍ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് കയറണമേ’
‘ഈ വാക്കുകളുടെ ശക്തിയാല്‍ അവള്‍ പൂര്‍ണ്ണമായും രൂപാന്തരപ്പെട്ടു, ദിവ്യത്വത്തെ വ്യക്തമായും അവബോധജന്യമായും കണ്ടു, അതില്‍ അവള്‍ താല്‍ക്കാലികമാണെങ്കിലും പൂര്‍ണ്ണമായ വിശ്രമവും അവളുടെ എല്ലാ ദുഃഖങ്ങള്‍ക്കും അധ്വാനങ്ങള്‍ക്കും പ്രതിഫലവും കണ്ടെത്തി. ഇവിടെ നിശബ്ദത മാത്രമാണ് ഉചിതം, കാരണം ഈ മനോഹരമായ ദര്‍ശനത്തിനിടയില്‍ പരിശുദ്ധ മറിയത്തില്‍ എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനോ പ്രകടിപ്പിക്കാനോ യുക്തിയും ഭാഷയും പൂര്‍ണ്ണമായും അപര്യാപ്തമാണ്. അവള്‍ നമുക്കുവേണ്ടി അര്‍ഹിച്ചതിനും അവളുടെ ഉയര്‍ച്ചയ്ക്കും സന്തോഷത്തിനും അഭിനന്ദനങ്ങളും സ്‌നേഹവും എളിമയും നിറഞ്ഞ നന്ദിയോടെ നമുക്ക് ഈ ദിവസം അത്ഭുതത്തോടെയും സ്തുതിയോടെയും ആഘോഷിക്കാം.
